Mijmerend over het aanstaande bezoek bij het aanstaand echtpaar dat ik in de echt zou mogen verbinden, reed ik door de velden richting de woonplaats van het stel. Zij hadden een aanvraag gedaan bij de gemeente om met spoed getrouwd te kunnen worden. In het telefonisch contact dat ik met hen had om de afspraak voor een kennismaking te maken vernam ik het belang van hun wens om enige spoed te zetten achter het trouwen. Een van hen was al in de laatste fase van een levensbedreigende ziekte terecht gekomen. Een naderend einde was een dikke week geleden pas aangekondigd en het einde zou ook niet zo lang meer op zich laten wachten. Kortom, zij wilden met spoed getuigen van hun liefde voor elkaar en deze band formaliseren door het uitspreken van “Ja, ik wil” ten overstaande van mij als hun trouwambtenaar. Wat mij ook door hen uitdrukkelijk op het hart is gedrukt, is dat het een mooie en feestelijke dag moest worden. Zij wilden nog een dag beleven vol licht, lucht en liefde. Tijdens deze dag zou er niet teveel aandacht besteed moeten worden aan de ‘shit’, want zo noemden ze het, waarin zij terechtgekomen waren. Toen dacht ik al, wat een kracht om in zo’n situatie zo in het leven te kunnen staan en er voor te kiezen dat negativiteit even geen plek kon hebben in hun leven.
Zo reed ik dus kort voor 1 uur door de velden over zo’n landbouwweg. Het was in het voorjaar dus de boeren waren volop bezig het land voor te bereiden om hun gewassen in te zaaien of te poten. Uiteraard is het bemesten van het land een belangrijk onderdeel van het voorbereiden van de grond om een groeizaam en vruchtbare bodem te kunnen zijn. Verderop op de lange landbouwweg zag ik groot materiaal staan. Uit de contouren kon ik volgens mij opmaken dat het om een mestwagen ging. Op het land zag ik inderdaad een grote tractor bezig met een mestinjecteur er achter. Om redelijk goed bij deze grote apparaten en wagens langs te kunnen rijden minderde ik wat vaart. In de auto kreeg ik al de indringende geur van mest in mijn neus. Net toen ik de wagens zo’n beetje gepasseerd was zag ik de chauffeur van een van de wagens staan. Het aanblik was wonderlijk en kostelijk, vond ik. Want ik zag iemand die achter die onwelriekende apparaten een enorme gretige hap nam van een groot en smakelijk opgemaakt stuk brood.
Dat beeld en de zintuigelijke ervaring van de geur maakte dat ik gelijk moest denken aan de wens van het aanstaande echtpaar: ‘Ondanks de shit waarin we zitten willen we er toch een mooie, fijne, heerlijke en feestelijk dag van maken.’. Dat heet veerkracht.
Bij een client die ik daarna bezocht zag ik een gehaakt drolletje met een briefje waarop stond: ‘Positive Poo, I may be a tiny poo but I believe in you. Go do your shit.’
