Het sneeuwt en ik zit hier voor het raam. Als gebiologeerd zit ik daar. Hoe wonderlijk is dat vallen van de sneeuwvlokjes. Er staat niet al teveel wind dus de sneeuwvlokjes kunnen redelijk gemoedelijk, want zo lijkt dat, naar beneden vallen.
Dan merk ik ineens bij mezelf op dat ik zelf sturing kan geven aan waar ik mijn aandacht op kan richten. Want ik kan heel erg mijn best doen om één sneeuwvlokje in zijn val naar de aarde te volgen. Ik zoek dan met mijn ogen hoger in de lucht naar een sneeuwvlokje en probeer dat te volgen tot het op de grond valt. Dan zoek ik boven in de lucht weer een volgende sneeuwvlok en volg die weer. Tjongejonge, eigenlijk is dat best wel vermoeiend en als vanzelf gaan mijn ogen op standje staren. Als ik mezelf toegestaan heb om dat een poosje te doen, dus gewoon niks doen, merk ik toch verschillen op hoe de sneeuwvlokjes vallen. Maar ik merk ook iets anders. Er komt een herinnering bij mij boven. Vroeger keken wij als kinderen heel graag naar de Duitse televisie. De Duitse zenders hadden veel meer variatie in programma’s dan de Nederlandse zenders. Maar goed, ik keek graag naar ‘Raumschiff Enterprise’ ofwel Star Trek. De ouderen onder ons kennen waarschijnlijk Captain T. Kirk, Spock, Scotty (beam-me-up), dokter McCoy en anderen nog wel. In het aankondigingsfilmpje zag je altijd dat het ruimteschip met Warp-snelheid door de ruimte schoot. Alle sterren schoten als lichtflitsen aan je voorbij. Nou, die ervaring had ik ook toen ik, zonder mij te focussen of te concentreren, naar de vallende sneeuwvlokjes keek.
Wonderlijk ook hoe dat werkt dat je via een herinnering in een gemoedstoestand kunt komen waarbij onbevangenheid, vrede en hoop op een mooie nieuwe wereld aangereikt worden. Want dat was wel de onderliggende boodschap van ‘Raumschiff Enterprise’. Op zoek naar nieuwe werelden. En dan zit ik in het nieuwe jaar in winterse omstandigheden naar sneeuwvlokjes te kijken. Met het gevoel van mijn herinnering zie ik het voorjaar, een mooie nieuwe wereld, alweer ontluiken. Over een paar weken staan er op de grond waar nu sneeuwvlokjes vallen wellicht sneeuwklokjes en krokussen.
Hoe wonderlijk is dan de schepping dat een sneeuwvlokje mij leert hoe ik mijn aandacht en mijn energie kan sturen. Een ding is dan wel belangrijk, hoe geef jij zelf sturing aan jouw aandacht. Want als je ergens aandacht aan schenkt dan stuur je daar ook jouw energie naar toe. Je laat je eigen toekomst al groeien en bloeien. Hoe mooi is dat?
Bij deze wens ik u veel aandacht voor alles wat groeit en bloeit in het nieuwe jaar.
Alina de Roo
Geestelijk verzorger