Tekens van verlies en herinneringen – Tijdens de jaarlijkse vergadering van trouwambtenaren kwam er een herinnering naar boven die diepe betekenis had voor mij. Een van mijn collega’s, een trouwambtenaar die tevens nachtzuster was, had bij mijn moeder gewaakt tijdens haar laatste momenten. Dit feit alleen al verbond ons op een bijzondere manier, maar wat zij daarna vertelde, raakte mij nog dieper.
Zij vertelde hoe zij mijn vader een Engels gedicht had gegeven van bishop Brent vlak voor het overlijden van mijn moeder. Mijn vader had dit gedicht vervolgens vertaald in het Westerwolds, onze streektaal. Het gedicht beschrijft een schip dat de haven uitvaart en langzaam uit het zicht verdwijnt achter de horizon. Terwijl wij afscheid nemen en het schip uit het oog verliezen, staan aan de andere kant mensen blij te juichen om het schip en haar reizigers warm welkom te heten.
Dit beeld is sindsdien een bron van troost voor mij geworden, een teken dat het afscheid hier op aarde niet het einde is, maar een nieuw begin elders. Toen mijn collega vertelde dat zij dit gedicht nog regelmatig meegeeft aan mensen die een dierbare hebben verloren of op het punt staan een dierbare te verliezen, voelde ik een diepe verbinding. Het besef dat dezelfde woorden anderen troost bieden, maakte het verlies van mijn ouders iets minder scherp.
Herinneringen zoals deze zijn als tekens die onze verloren dierbaren ons sturen. Kleine momenten van herkenning en troost die ons helpen om door de pijn heen te navigeren. De vergadering van trouwambtenaren, een bijeenkomst die normaliter in het teken staat van liefde en verbinding, werd voor mij een bron van reflectie en herinnering. Het herinnert mij eraan dat het leven, en de liefde die we delen, door anderen wordt gedragen en doorgegeven, zelfs in de donkerste tijden.
Zo blijven de herinneringen aan mijn ouders levend, niet alleen in mijn hart, maar ook in de harten van degenen die zij hebben geraakt. Het gedicht van bishop Brent, vertaald door mijn vader, is een symbool geworden van die eeuwige verbinding. Het schip dat de horizon oversteekt, is voor altijd een beeld van hoop en troost, een herinnering dat het einde hier slechts een nieuw begin elders markeert.
Mijn ouders zijn uit de tijd en uit het oog, maar zeker niet uit het hart. Bij het afscheid van de vergadering hebben mijn collega en ik elkaar innig omhelst en zijn we verrijkt en bemoedigd weer op pad gegaan.
Deze mooie herinnering maakt ook dat ik weet dat mijn ouders mij zullen verwelkomen als ik ooit met het schip de haven uit vaar en de oceaan oversteek. Maar zover is het wat mij betreft nog lang niet.
Tot slot het gedicht:
Oet tied
Oet tied komm’n, wat is dat?
Ain schip zaailt de hoaven oet
en ik kiek zolaank tot zai verdwient achter de horizon.
Aine dai noast mie stait zegt;
Zai is vot.
Vot?………….Woarhen?
Vot?!…………Nee, oet ’t zicht, meer nich.
Zai is nog net zo groot as dou ik heur nog zag.
Dat ik heur nich meer zain ken
dat lig aan mie, dat lig nich aan heur.
En net as d’r aine teeg’n mie zegt;
Zai is vot………
binn’n d’r aan d’anderzied gount
dai bliede roup’n:
Doar is zai………zai komp ter aan.
En dat is oet tied komm’n.
Vrij vertaald door Feibe de Roo – Naar het gedicht ‘The Ship’ van bishop Brent